If you want to fly, give up everything that weighs you down

If you want to fly, give up everything that weighs you down.

Was het maar zo simpel…. Ik deel graag, maar heb ook graag interactie. Ik ben dankbaar dat ik mensen mag inspireren. Ik neem graag foto’s, toon een kwetsbare kant en creëer zo awarennes voor zorggezinnen, geniet naast de zorgen en het werk ook van de mooie dingen in het leven.

Maar die vluchtigheid van instagram … is iets waar ik het moeilijk mee heb. Die oppervlakkigheid, waarbij mensen vaak ( en snel maar eens weer ) naar je verhaal kijken en gewoon verder tikken zonder ooit een woordje te wisselen. Ik kan het me niet inbeelden om zo mijn dagen te moeten slijten. Kijken naar het leven van mensen die je echt kent en er nooit of amper eens op reageren. Misschien volg je dit profiel dan beter niet… denk ik dan. 

Ik zeg altijd, op SOCIALE media mag je ook wel sociaal zijn… Ik vertel en toon ons verhaal hoe het er in een zorggezin aan toegaat ( lang niet alles) en als je van die mensen die je echt kent nooit of amper reactie krijgt… dan kan je je toch wel inbeelden dat een mens zich afvraagt wat ze dan wel niet denken en waarom ze steeds blijven kijken. Met als gevolg dat ik heel onzeker word over het onderwerp Kaat – delen. Mijn kledij of interieur moeten mensen echt niet leuk vinden of moeten ze niet op reageren. Maar het onderwerp Kaat ligt dan ook wel net iets gevoeliger.

Iets komt toch van twee kanten niet? En dat mis ik. Ik krijg enorm veel positieve reacties van lieve mensen die ik via instragram ken, maar de mensen die ‘het dichtste’ bij je staan… kijken dan alleen maar of zo… (Is blijkbaar niet alleen bij mijn profiel zo).

Ik hoorde ooit ook dat mensen die veel posten op instagram heel onzeker zijn en bevestiging zoeken door likes te willen krijgen op hun foto’s. Heel kort door de bocht. Zeker bij een authentiek profiel… Ik denk dat je net heel sterk in je schoenen moet staan om je leven (voor een stuk) te delen met de boodschap de grenzen van normaalheid te verbreden.

Ik zal blijven delen, maar ik zal ook blijven spuwen. Dit is wie ik ben. Want als ik mijn kant van het verhaal niet vertel, kan je de ander ook niets bijbrengen. We moeten leren van elkaar.

En het is maar als ik het eens heb kunnen uiten dat ik het misschien een beetje achter me kan laten. Ik leerde ook al dat mensen de woorden niet altijd vinden, maar daar heb je dan emoticons voor ;) en ook weer andere mensen die inderdaad gewoon kijken en enkel reageren bij verjaardagen etc… ok, blij dit te weten. Dit brengt me dichter bij de ander… want ik wil altijd de ander begrijpen… zo kan je het beter verstaan, doorleven en uiteindelijk misschien wat loslaten.