I am her voice, she is my heart

Een 6 tal weken geleden viel Kaat op school, net voor ze de bus op moest. Uiteindelijk moesten ze haar opereren. Een breuk die wat verschoven was.

Donderdag mocht ze -eindelijk- uit het gips maar ze stapte niet zo bijster vlot met haar looprekje.

 

….

 

14/11

 

Ze komt welgezind maar terug wat mankend thuis van de bus, ik doe haar kousenbroek af en zie dat haar enkel serieus gezwollen staat. Voelt warm aan en lijkt precies zelfs wat blauw. Ze kan zelf niet vertellen of er iets gebeurd is.

 

Wie o wie kan er mij vertellen wat er gebeurd is? … Wat vervloek ik zo’n momenten. Verdorie!  

Ik wil er altijd voor haar zijn… maar dat kan niet… iets met loslaten of zo… mijn kind van bijna 9 is zo kwetsbaar. Mijn kind van bijna 9 is nog zo klein … en zal altijd ergens klein blijven.

 

Haar enkel staat dik… het einde van de wereld niet, hoor en voel ik anderen denken. Ja dat klopt als je dit verhaal met een paardenbril en zonder emotie bekijkt. Mijn gevoel gaat dieper, veel dieper.  Weeral. Omdat ik Hsp’er ben? Misschien? Omdat ik zorgouder ben, wellicht. 

 

Mijn hart doet pijn… Iets met niet voor zichzelf kunnen opkomen, de wereld niet steeds begrijpen, er alleen voor staan op bepaalde momenten. Niet vlot uit de voeten kunnen. En zo kan ik nog even doorgaan met zaken die moeilijk lopen en altijd moeilijk zullen zijn…

 

Dit is misschien één van de moeilijkste: want weet je ’ik ben haar stem’, ‘ik begrijp haar wanneer ze de woorden niet kan vinden.’’ Ik lees haar in één oogopslag zoals ze zelf nooit zal kunnen’. Maar ik kan er niet altijd voor haar zijn, ik zal er niet altijd voor haar zijn. Dat stemt me triest. En op zo’n momenten waarop gewoon haar enkel dik staat, komt dat doosje terug boven. Het doosje vol gevoelens die ik bewaar dicht bij mijn hart, het doosje met pijnlijke herinneringen, het doosje met harde waarheden die je meestal probeert te verdringen.

 

 

 

#autisme

#mentalebeperking

#fysiekebeperking