Zorgmama

 

 

 

Haar pure en oprechte verhaal wakkerde de innerlijke storm aan emoties terug aan. Ik hoor mijn eigen stem, mijn eigen verhaal, mijn pijn… Mijn gevoelens staan terug op scherp. Ik voel de emotionele pijn zinderen door mijn lijf. Iets die ik in de beginjaren dagelijks voelde… een onrust die giert door je lijf, je hart die wordt opengereten, je maag die geen kant op weet… een gevoel dat je moederziel alleen bent in een onbekende wereld die nooit stilstaat... en weten... dit is voor altijd.

Ik snak naar adem en sta in mijn startblokken. Ik sta op scherp en ben klaar om te vluchten wanneer ik sommige reacties hoor die me raken in het diepste van mijn zijn. De klap overspoeld mijn ganse lijf.

 

Ik kan geen energie steken in het overtuigen van mensen hoe eenzaam en pijnlijk het pad soms is, die energie heb ik nodig om overeind te blijven… om er te zijn voor mijn zorgenkind en de rest van mijn gezin.

 

Vandaar dat ik soms ‘vlucht’ in creëren, decoreren… daar komen geen pijnlijke gevoelens bij te pas… want net die gevoelens hou ik in een doosje, ergens diep in mijn hart… maar het doosje ging terug open en tranen stromen, … Het doosje die ik graag zorgzaam bedek met de mantel der liefde en positivisme, die ik soms probeer te vergeten door mijn focus op andere dingen te leggen. 

 

Want zoveel mogelijk gewoon doen en aanvaarden dat het is zoals het is, mijn gevoelens voor mezelf houden en alleen delen met een enkeling die je gevoel snapt met 1 blik , zorgen voor minder pijnlijke reacties. Die reacties die ik er gewoon niet kan bijnemen.

Want echt, het onbegrip en de simpele visie van sommige mensen

 

… breken mijn hart  ... en mijn doosje.

 

Saar

 

Reactie schrijven

Commentaren: 16
  • #1

    anlaenen (donderdag, 07 februari 2019 10:47)

    ik wou zo graag dat ik kon helpen. Ik besef alleen nog maar eens dat ik wat minder moet zagen over kleine dingen. Ik hoop dat het met de tijd meer en meer lukt om je doosje een plek te geven. x

  • #2

    Sylvie (donderdag, 07 februari 2019 10:51)

    Zal gisteren ongetwijfeld een hele lastige en moeilijke dag voor jou geweest zijn... EN laat je doosje maar af en toe eens opengaan! xxx

  • #3

    Mieke (donderdag, 07 februari 2019 10:53)

    Heel mooi geschreven/verwoord! Veel courage! �

  • #4

    Ilse (donderdag, 07 februari 2019 10:55)

    Lieve saar, je bent een prachtmens ��

  • #5

    Ellen (donderdag, 07 februari 2019 11:08)

    Lieve Saar,
    Een ander zorgverhaal, maar veel treffende gelijkenissen. Hang in there. Hoe eenzaam je je ook voelt op dat pad... je bent niet alleen met dat gevoel. Misschien kan het een troost zijn dat wie weet wat het is jou stilletjes wat kracht en warmte stuurt.
    Genegen groet,
    Ellen

  • #6

    Frauke (donderdag, 07 februari 2019 11:36)

    Laat je doosje maar even openstaan, laat je omringen door mensen die oprecht meeleven en dit willen delen met jou.
    Het koorddansen is eigen aan jullie verhaal!

  • #7

    Hans (donderdag, 07 februari 2019 12:10)

    ❤️

  • #8

    Nele (donderdag, 07 februari 2019 16:49)

    ❤️

  • #9

    Hilde (donderdag, 07 februari 2019 16:59)

    Gelijkgestemden zoeken. De rest is zoals je zegt je energie niet waard. X

  • #10

    Barbara (donderdag, 07 februari 2019 17:07)

    Dikke knuffel voor jullie allemaal xxxx
    Kaat en Staf hebben de beste en liefste mama ter wereld ♥️♥️

  • #11

    Marianne (donderdag, 07 februari 2019 17:31)

    Beste Saar. Zo herkenbaar hoe jij je voelt. Het konden mijn eigen woorden zijn. Altijd positief ingesteld zijn en anderen in je omgeving sparen omdat je je pijn niet wil tonen. En toch is er soms niet veel nodig om je met de neus op de feiten te drukken en weet je dat jouw kind nooit zal zijn als de anderen en altijd die zorg zal nodig hebben. En hoeveel je ook je best doet om normaal te zijn. Ook hier zal niets ooit normaal zijn. Zolang je in je eigen cocon bent lukt dat allemaal maar er is maar één domme reactie nodig en alles stort terug in. Je bent niet alleen Saar, na bijna 20jaar mama te zijn van een zorgenkind weet ik dat het moeilijk blijft sommige momenten. Alleen een andere mama van een zorgenkindje verstaat dat.lieve groeten, Marianne.

  • #12

    Tina (donderdag, 07 februari 2019 18:29)

    Heel herkenbaar wat je schrijft ... Bedankt om je gevoel te delen, het doet deugd om te weten dat we niet alleen zijn.

    Wat mij altijd helpt als mijn doosje weer eens opengaat, is de gedachte dat speciale kindjes speciale ouders nodig hebben. Je doet dat goed, nooit aan twijfelen!!

  • #13

    Els (donderdag, 07 februari 2019 21:16)

    Saar,
    Heel mooi verwoord, ik zou het zelf zo niet kunnen!
    Ik trek me op aan het feit dat Kaatje en Louise zo’n gelukkige kindjes zijn.
    Dit zorgt ervoor dat mijn potje niet steeds overloopt.

    Grt
    Els

  • #14

    LuckyB (vrijdag, 08 februari 2019 02:33)

    Oh Saar kon ik maar op tijd eens langskomen om samen met u uw doosje eens te openen! Laat de juiste mensen mee je doosje te bewaken, die zullen ervoor zorgen dat het niet altijd gesloten blijft verlies vooral geen energie aan mensen die uw doosje niet kennen.

    Veel liefs, je doosbewaker �

  • #15

    Brigitte.vandeburie (vrijdag, 08 februari 2019 15:01)

    ❤️❤️❤️

  • #16

    Heleen (vrijdag, 08 februari 2019 21:55)

    Lieve Saar,
    Je bent zo sterk ❤️ Je hoeft heus dat doosje niet altijd gesloten te laten �
    We zien jullie graag, dikke knuffel ❤️❤️❤️