Eerst en vooral bedankt voor de lieve reacties!
Bedankt om even tijd te nemen en ons verhaal (#whatpicturesdontsay) te lezen. Dit betekent heel veel voor ons.
ik wil nog even stilstaan bij de term 'levende rouw'. In gesprek met anderen hoor ik vaak. "ik denk dat je het gewoon moet aanvaarden haar handicap".
Ik vind dat altijd een moeilijke zin, omdat ik zelf met zoveel gevoelens daarrond zit die ik precies niet kan verwoorden. Tot vannacht... (Altijd leuk om tot bepaalde inzichten te komen, kan altijd wat meer rust brengen... denk ik dan... ALHOEWEL IK BETER GEWOON ZOU SLAPEN DAN TE FILOSOFEREN... #AVONDMENS).
We hebben als ouder, als broer moeten afscheid nemen van de verwachtingen die elke toekomstige ouder heeft. Rouw treedt niet alleen op bij verlies na overlijden maar kan ook optreden bij verlies van verwachtingen, illusies, zekerheid en veranderd toekomstperspectief. In het geval van levend verlies, is het proces niet eindig en de pijn kan bij verschillende levensfasen weer de kop op steken. Voor ons betekent dit een bestaan van tegenstrijdige gevoelens. Naast de liefde voor je zorgenkind kunnen zich gevoelens van verdriet, verwarring, schuld en woede voordoen.
Moest het zo simpel zijn en je slechts 1 keer door een moeilijk proces moet om de handicap een plaats te geven, zou het ons veel verdriet besparen. Maar de 1001 struggles die op ons pad komen kan je niet op voorhand inschatten en zeker al niet op voorhand een plaats geven. Het is iets waar we door moeten, levenslang.
Aanvaarden... ik weet niet of dit een gepast woord is. Ik denk eerder... leren leven met een groot verdriet en dat ergens een plaatsje geven. Zoals Hans altijd zegt: ze is mijn grootste liefde en mijn grootste verdriet. (#besthubbyintheworld)
Naast het bijstellen van de verwachtingen over de toekomst van Kaat (wat je op haar leeftijd ook nog niet kan inschatten), heb je ook het bijstellen van je eigen leven, gezin, werk en relaties door de handicap. En dat is niet niets! Je eigen dromen moeten soms -weeral- schuiven omdat het niet kan door de beperking van Kaat... Dat bijstellen gebeurt niet in één keer (jammergenoeg), maar steeds opnieuw. Steeds zijn er nieuwe zorgen die zich opdringen. de handicap zal altijd blijven bestaan.
buitenstaanders 'rouwen' als het ware 1 keer wanneer ze vernemen dat iemand een zorgenkind heeft. Ouders en brussen jammergenoeg niet... Het is niet enkel bij de geboorte en in het begin dat je verdriet hebt omdat je kind anders is en een medisch raadsel is, maar de rest van haar en ons leven. Ook broers en zussen moeten hierin herkend worden. Het toekomstbeeld moet steeds weer bijgesteld worden. Je kind kan ten opzichte van leeftijdsgenoten, steeds minder en iedere keer komt dat rouwproces weer om de hoek kijken. In het begin kan je niet inschatten hoeveel ze zullen 'afwijken van de norm', we hebben geen beeld in ons hoofd hoe alles zal lopen. Bij een gewoon kind... ga je ervan uit dat alles normaal loopt.
Bepaalde stukken tekst vond ik op het internet, ik bundelde ze en vulde ze aan met ons verhaal.
En dan ga ik nu verder doen met mijn kerstdecoratie
#hoofdleegmaken
Bedankt voor "uwaandacht" ;)
Liefs
Team Miss Kiddy x
Mijn schatten...mijn wereld xx
Prachtige foto's genomen door Julie Cluts! xxx
Reactie schrijven
Frauke (vrijdag, 01 december 2017 15:50)
Het hebben van een zorgenkind blijft koorddansen tussen lachen en huilen, tussen hoop en wanhoop, tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn, tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waarmaken. �
Joannic (vrijdag, 01 december 2017 15:57)
Lieve Saar,
Ik weet nooit echt wat schrijven nadat ik je blogposts lees... Buiten dat ik bergen respect heb voor jou, Hans en Staf!
Wij kunnen enkel van op afstand zien hoe Kaatje haar best doet, maar ik kan me inbeelden dat de wereld soms voor jullie stil kan staan. Ik kan alleen maar zeggen dat we er zijn voor jullie en dat we super trots zijn!!
“ your greatest contribution may not be something you do, but someone you raise”
And you are raising 2 great, beautiful and respectful children. ❤️
Su (vrijdag, 01 december 2017 20:56)
Nou, lieve Saar, daar ben ik even niet goed van. Ik las net je 2 laatste blofgposts. Wie had ooit gedacht, zo lang geleden op kot, dat we dit gemeenschappelijk zouden hebben? Je verwoording sluit zo nauw aan bij onze leefwereld en hoe we de zaken ervaren. Het doet deugd te lezen wat je zlef niet altijd uitgelegd krijgt. X
Lotte (zaterdag, 02 december 2017 08:18)
Lieve Saar, telkens ik jullie foto's zie en jullie verhalen lees voel ik zoveel warmte en liefde!!! Heel moedig en sterk hoe je de gevoelens achter de foto's omschrijft!! Liefs ❤
Anneleen Gouwy (zaterdag, 02 december 2017 08:41)
Piep piep,
Een dikke knuffel voor jullie...
Groetjes van ons allemaal!
Christiane Knudde (zondag, 03 december 2017 17:24)
Heel rustig, met ingehouden adem lees ik jullie verhaal over jullie grootste liefde, jullie grootste verdriet.Op een heel serene wijze geschreven en oh zo herkenbaar. Heel veel respect heb ik voor jullie en heel veel begrip. ALS Grootmoeder van Aline , begrijp ik zo goed wat jullie als familie, maar ook elk van jullie mee maken.
Ik ben de mama van Guy Meurrens en de schoonmama van Aleidis. Guy vertelde me gisteren, over Je blog, Sarah, vandaar dat ik bij je terecht kom.
Lieve groetjes,
Christiane
mypinklemonade (maandag, 04 december 2017 19:00)
Bedankt Frauke, Joannic, superti, lotte, anneleen en christiane... en alle andere!
Ik ben blij dat ik ook een klankbord kan zijn voor sommige ouders die in dezelfde situatie zitten.
Lieve groetjes Saar
mypinklemonade (maandag, 04 december 2017 19:02)
"*" autocorrectie : sukerti dus...
karen de vleeschhouwer (woensdag, 11 april 2018 10:57)
Ik zou het niet beter kunnen omschrijven... heel erg herkenbaar. Jouw woorden geven me even de ruimte om mijn eigen tranen te kunnen toelaten in mijn rouwproces...
Dikke knuffel
Fem (dinsdag, 11 mei 2021)
Wat heb je dit mooi en herkenbaar verwoord. Kan me hier volledig in vinden